Bóg się rodzi, gwiazda wschodzi

Bóg się rodzi, gwiazda wschodzi, Trzej Królowie od wschodu.

Tu z darami, ofiarami, każdy swego narodu.

Do Betlejem, gdzie złożony z Panny Chrystus narodzony,

Jadą z licznymi dwory.

Murzynowie, Arabowie, z Tarsu to są królowie.

Nauczeni, oświeceni ci święci trzej Magowie.

Przez Proroka Balaama, co potwierdza gwiazda sama,

Prowadząca do szopy.

Nie leniwi lecz skwapliwi, swoje kraje rzucają,

A w te strony swe korony, w szopie Panu składają.

Jeruzalem nawiedzając i Heroda się pytając,

Gdzie Król Chrystus narodzon.

Herod wita, Królów pyta, co to za Król na świecie?

Obiecany i przysłany, w którym Judzkim powiecie?

Na co rzekną, że Prorocy o niebieskiej jego mocy

Piszą z Ducha Świętego.

Pozdrowiwszy, nawiedziwszy, Jeruzalem żegnają,

A bez zwłoki, spieszne kroki do Betlejem wraz dają.

Idą Melchior z Baltazarem, Kacper z zacnym złota darem,

W szopie raczą Chrystusa.

Lubo w żłobie, jednak sobie Dziecię Boga szacują.

Otworzywszy skarb, złożywszy wonność, mirrę darują.

A w najczystsze Panny ręce, Matce Bożej, swej Panience,

Wdzięczne dary złożyli.

Złoto Pana, a kapłana kadzidło oznaczało,

Mirra znakiem, męki smakiem w tych darach wyrażało.

Co Królowie gdy oddali, Pana w żłobie pożegnali,

Z matką Jego Maryją.

Więc w krainę, w swą dziecinę święci spieszą Panowie,

A w spocznięciu i w zaśnięciu z nieba stają posłowie.

Świętym Królom, wręcz bez trwogi, rozkazują w domu progi,

Innym wracać gościńcem.

I tak święci, w łaskę wzięci, od Pana wcielonego,

Przy radości, wesołości, dla nas narodzonego.

Wierni będąc, wyznawali, że Bóg zrodzon, ogłaszali,

Aby zbawił narody.

I my dary, z serc ofiary dajmy Panu z Królami,

Miłość w złocie, zapach w cnocie, mirrę gorzką i z nami:

Prosząc Pana poznanego, Boga w żłobie złożonego,

By nas niebem darował.